Αποδοχή του εαυτού και του παιδιού: Πολλά τα στερεότυπα που πρέπει να σπάσουν και αν δεν είσαι από αυτούς που τους αρέσει ο καυγάς, πολύ πιθανόν να εγκλωβιστείς…
Υπάρχει χειρότερο;
Το χειρότερο είναι ότι εγκλωβίζεσαι μέσα σου, νομίζω. Προβάλεις αυτό που θέλουν να δουν οι άλλοι, που ταιριάζει στα ‘’κουτιά’’ τους και προσπαθείς να καλύπτεις τις προϋποθέσεις τους αντί να ασπαστείς τα δικά σου. Δεν διεκδικείς για να μην σπάσεις το καλούπι αλλά από μέσα εσύ… πνίγεσαι. Σιωπάς για να μην τους στεναχωρήσεις και στεναχωριέσαι. Δεν μιλάς για να μην πληγώσεις, και πληγώνεσαι. Δεν εκφράζεσαι και απλά κλείνεσαι στον εαυτό σου, όλο και πιο πολύ.
Και μετά;
Έτσι μαθαίνεις να ζεις, με πράγματα που δεν σε εκφράζουν και η προσωπικότητά σου και τα θέλω σου, περνάνε σε 2η προτεραιότητα. Δεν επιλέγεις τα ρούχα που θες. Δεν λες αυτά που θες. Δεν κάνεις αυτά που θες. Και όταν φτάσεις να επιλέξεις το επάγγελμα που θα κάνεις για όλη σου τη ζωή, το πιθανότερο να κάνεις αυτό που σου λένε οι άλλοι, καθώς έχεις μάθει… να ακούς τι λένε οι άλλοι.
Πώς και έτσι;
Απλά γιατί έτσι νομίζεις ότι θα σε αγαπούν! Θα είσαι αποδεκτός! Θα πληροίς τις ‘’προϋποθέσεις’’.
Για ποιο λόγο;
Όλοι θέλουμε μια αγκαλιά και να ακούσουμε έναν καλό λόγο. Να νιώσουμε ότι μας αγαπάνε.
Fact
Στο Δημοτικό, λελέκι και ακρίδα ήταν τα παρατσούκλια μου. Οι παρομοιώσεις πολύ εύστοχες, δεν μπορώ να πω. Ήδη 1.60, απίστευτα κοκαλιάρης, χνούδι στο μουστάκι, σκούρα επιδερμίδα, ακατάστατο μαλλί με μεγάλα γυαλιά (πατομπούκαλα τα έλεγαν) με δύο μακριά χέρια και δύο αεικίνητα πόδια. Εδώ που τα λέμε καλά ήταν, απλά δίπλα στην Ελενίτσα, που ακόμα και σήμερα στα 45 το 1.60 δεν το έχει περάσει, σαν ακρίδα ήμουν.
Εναρμόνιση στο κοινωνικό σύνολο
Fit-in στα αγγλικά… πέρασε και δεν άγγιξε στην περίπτωσή μου! Με τον ρυθμό ανάπτυξης που είχα εγώ, τα μπατζάκια του παντελονιού ήταν πάντα κοντά και τα μανίκια σχεδόν στους αγκώνες. Γενικά δεν ήμουν και ο μέσος όρος καθώς ήμουν και δυσλεκτικός… δύσκολα χρόνια.
Μπορεί σήμερα ο όρος δυσλεξία να είναι ευρύτερα κατανοητός και να υπάρχει κοινωνική κατανόηση, αλλά τότε ήμουν απλά τεμπέλης για τους ενήλικες, και αυτός που δεν μπορεί να γράψει ούτε το όνομά του για τους συμμαθητές μου. Σήμερα φαντάζομαι θα υπάρχουν άλλες έννοιες που θα αποενοχοποιηθούν στο μέλλον πχ attention disorder, over-τάδε, under-κεινο, middle-το-άλλο κτλ κτλ κτλ.
Όπως αντιλαμβάνεστε, με όλα αυτά να συζητήσεις και τη σεξουαλικότητα σου… με την καμία. Εδώ δεν αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο προτιμάς του ίδιου φύλου παιδιά. Και όταν το καταλάβεις, τρέμεις να το παραδεχτείς, θα κάνεις και coming-out; Τρελός είσαι; Και άλλο διαφορετικός; Πόσο πια;
Αποδοχή
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά! Τι είναι η αποδοχή;
Για εμένα είναι η άκριτη αποδοχή του άλλου (και με αυτά που μου είναι αρεστά και με αυτά που δε μου αρέσουν). Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να λάβεις κάτι τέτοιο από τους γονείς σου. Το μόνο κακό είναι ότι η αποδοχή, δεν εξαρτάται από εσένα.
Το δίλημμα
‘‘Ρισκάρεις να κάνεις την υπέρβαση, όταν παλεύεις να κάνεις fit-in;’’
Σκέφτομαι φωναχτά
Ως γονέας, μπορείς να κάνεις αντιληπτό στο παιδί σου ότι το αποδέχεσαι χωρίς περιορισμούς; Όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες και έχεις ονειρευτεί να είναι; Προσπαθείς να το αλλάξεις ή να το συμβουλέψεις; Το συμβουλεύεις με γνώμονα το δικό του θέλω ή το δικό σου ξέρω;
Αθανασόπουλος Γιάννης
Αναδημοσίευση : Project Parenting : https://www.projectparenting.gr/psixologia/panta-to-xereis-apodoxi-eaytoy-kai-paidioy/